Diary Lilith 2560

เนื้อเรื่อง

บันทึกของลิลิธ 

"สักพักนึกแล้วที่พี่คิดเรื่องเรา"

"ว่าจริงๆแล้วพี่ชอบเราจริงๆรึป่าว"

"เลยไม่ขอเราเป็นแฟนสักที"

"แล้วตอนนี้พี่ก็มั่นใจแล้วว่า"

"พี่รู้สึกว่าจริงๆแล้ว พี่ไม่ได้ชอบเรา"

"เพราะงั้นพี่คงต้องบอกเราว่า"

"เราเป็นพี่น้องกันเถอะ"

ชายหนุ่มหน้าหวานเจ้าของเส้นผมสีดำสนิท กล่าวเสียงเรียบ ดวงตาคมสีดำจดจ้องไปยังใบหน้าของหญิงสาวผมสั้นตรงหน้า ดวงตากลมสีน้ำตาลเข้มรื้อด้วยน้ำตาก้มหน้าลง เหมือนเลี่ยงที่จะสบตากับคนตรงนั้น 

"แค่นั้นแหละนาย"

"ขอบคุณน้า"

เธอพยายามฝืนยิ้มทั้งที่ก้มหน้าอยู่แบบนั้น ก่อนที่เธอหันหลังกลับ รีบเดินออกไปจากพื่นที่ตรงนั้น เธอก้าวไปยังพื่นถนนที่เต็มไปด้วยรถมากมาย เสียงแตรวู่และเสียงด่าว่าดังมาจากรถจักรยานยนต์ที่เบรกรถกันอลม่ายเพราะเธอ 

แต่ตัวเธอเองกลับไม่สนใจอะไร เธอวิ่งไปเรื่อยๆ ตามซอยแคบๆ ที่มีเพียงเจ้าหน้าที่การไฟฟ้ากำลังซ่อมไฟบนเสาไฟอยู่เพียงคนเดียว 

เธอก้าวเท้าไปเรื่อยๆเหมือนคนไร้สติ และทันใดนั้นเอง ที่นั่งร้านของช่าง

"ว๊ากกกกกกก"

เสียงร้องที่ดังจากด้านบนทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับลง(นั่งร้านหล่นมาทับร่างเธอจะระเอียด)

ภาพดำสนิท ทำให้หญิงสาวรู้สึกหวาดระแวง เธอหันมองไปรอบๆอย่างเควงควาง ก่อนที่จะมีแสงเล็กๆปรากฎขึ้น และพูดคุยกัน

"ลิลิธ ข้าคุยเรื่องนี้กับเจ้าหลายรอบแล้วนะ"

"ข้ารู้น่ะ"

"ข้าว่า เราคงควรพักความสัมพันธ์พวกนี่ไว้จะดีกว่า"

"อดัม..."

แสงทั้งสองระเบิดแสงเจิดจ้าไปทั่วจนหญิงสาวต้องยกแขนขึ้นมาปิดตา พอเอามือออกและลืมตาขึ้นมา 

"เกิดอะไรขึ้นกัน"เธอมองไปรอบๆอย่างงุนงง 

"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย ทำไมเหม็นจัง"เธอว่าก่อนจะยกมือมาปิดจมูก...แตพอเธอยกมือตัวเอง ก็กลับพบว่ามือเธอ...ไม่ใช่มือของคน

"นี่มันอะไรกัน! มือ ทำไมมือเป็นแบบนี่ล่ะ"หญิงสาวหันซ้ายหันขวาจนไปเจอกระจกแตกๆที่วางพิงอยู่ เธอก้มลงไปมองช้าๆอย่างกลัวๆ 

"แมว!"

เงาที่สะท้อนอยู่ในกระจกคือแมวสีดำหูลู่ตัวขนาดกลางๆ ที่มีลายสีขาวพาดที่คอ เหมือนสร้อย

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ฝัน?หรือเราฝันไป"หญิงสาวในร่างแมวน้อยถอยหลังไปเรื่อยๆพร่างส่ายหน้าไปมาอย่างสับสน จนไปชนเข้าไปบางอย่างเข้า

"เงี้ยววว"

"อะไรเนี่ย มีแมวมาอยู่แถวนี้ได้ไง"เสียงที่ดูคุ้นหูทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง แต่ก็เห็นไม่ชัดนัก เพราะคนๆนี้สูงมาเลยทีเดียว เขาไม่สนใจเธอและเดินจากไป แต่...มันมีบางอย่างที่สะดุดตาเธอเข้าจนเธอถึงกับร้องเสียงดังรัวๆ และวิ่งตามเขาไป

"แง๊วว"

"อะไรของแกเนี่ย ไปไกลๆเลย ฉันไม่ชอบแมว"ชายหนุ่มว่าก็เอาเท้าที่สวมรองเท้าแบรนด์ดังราคาหลักหมื่นเขี่ยเธอออก

"ง๊าววว"แมวน้อยเกาะขากางเกงชายหนุ่มแน่น 

"อะไรของแกเนี่ย"ชายหนุ่มดึงแมวน้อยไปมาเพื่อให้ยอมปล่อย แต่แมวน้อยกลับไม่ยอม เธอใช้กงเล็บจิกเข้าขากางเกงอย่างเหนียวแน่น

"โฮ่ง!"หมาบลูด็อกตัวใหญ่เห่า ทำให่แมวน้อยเผลอปล่อยกงเล็บที่ยึดไว้ แมวน้อยจึงโดนชายหนุ่มวางไว้กับพื่น

"อย่าตามมา เข้าใจไหม"ชายหนุ่มว่าแค่นั้น ก่อนจะเดินจากไป ปล่อยแมวน้อยนั่งน้ำตาซึมร้องไห้แถวนั้น แล้ววิ่งตามชายหนุ่มตลอดทาง โดยมีเสียงหมาเห่าไล่เป็นระยะๆ

ควันสีจางค่อยๆปกคลุมบริเวณโดยรอบจนมิด แม้จะมีควันจางระเหยไปมาตามแรงลมเบาๆเผยให้เห็นขอบอ่างน้ำขนาดใหญ่ ที่มีชายหนุ่มร่างท้วมท่าทางใจดี ยืนมองอยู่

ปัง!

เสียงดังอึกทึกทำให้ชายชราหันไปมองพร่างยิ้มบางๆต้อนรับคนที่มาเยือน

"ยังคงใจร้อนเหมือนเดิมนะลิลิธ"

หญิงสาวหน้าตาดวงตาคม ผมยาวหน้าตาละม้ายคล้ายกับหญิงสาวคนก่อนหน้านี้ เพียงแต่เธอคนนี้มีเส้นเลือดสีแดงปรากฎขึ้นที่ดวงตาของเธอแทนที่จะเป็นสีขาวตามปกติ เส้นผมเหยียดตรงสีน้ำตาลที่เหมือนจะยุ่งเล็กน้อยจนเธอน้องใช้มือสางเบาๆพร้อมกับเดินตรงมาหาชายชรา

"ท่านทำอะไรของท่าน"

ชายชราขม้วดคิ้วแต่สีหน้ากลับรื่นรมณ์จนทำเอาหญิงสาวหงุดหงิด

"ข้าจริงจังนะ ท่านทำแบบนี้ได้ยังไง"

"อ้าว...ก็แล้วทำไมจะทำไม่ได้...ทีเจ้ายังส่งดวงจิตลงไปโลกมนุษย์ตลอดหลายพันปีที่ผ่านมา ข้ายังไม่ว่าอะไรเลย"

"ระเรื่องนั้นก็รู้ แต่...ครั้งนี้น่ะ ท่านเข้ามาแทรกแซงดวงจิตข้านะ แล้วอะไรคือการที่แปรเปลี่ยนร่างให้อยู่ในสภาพนั้น...ท่านก็รู้ว่าเขา..."หญิงสาวมีสีหน้าหม่นลงเมื่อพูดถึงชายคนนั้น จนชายชราที่มองอยู่ถึงกับส่ายหัวเบาๆ

"ลิลิธนะลิลิธ เมื่อไหร่เจ้าจะละบ่วงนี้ได้..."

"คงต้องให้ข้าตายก่อนล่ะมั้ง"

"งั้นข้าจะให้โอกาศเจ้าทำในสิ่งที่อยากทำสักครั้ง"

"โอกาศ...มันไม่มีความหมายอะไรอีกหรอก ท่านก็เห็น...ไม่ว่ากี่ชาติกี่ภพ อดัมก็ไม่เลือกข้า หึ..."หญิงสาวส่งเสียงในลำคออย่างหน่ายๆปนหงุดหงิด

"โอกาศให้เจ้าไปอยู่กับหมอนั้นไง ถ้าครั้งนี้ไม่โอเค หรือโดนปฎิเสธ...ข้าจะให้เจ้าลืมสมใจ...เอาไงล่ะลิลิธ...อยากทำตามใจอีกครั้งไหมล่ะ"

หญิงสาวมีท่าทางลังเล ดวงตาที่ดูน่ากลัวของเธอดูสับสน เธอหลับตาลงพักนึง ก่อนจะลืมตาขึ้นมองชายชรา

"ข้าตกลง"

"ต้องแบบนั้นสิ...ข้าจะส่งเจ้าไปช่วงเวลาที่เจ้าเจอกับหมอนั้นครั้งแรกจงทำมันให้ดีตามที่เจ้าปรารถนา...ลูกสาวคนแรกของข้า"

เธอหลับตาลงอย่างสงบ ก่อนที่ร่างของจะแปรเปลี่ยนกลายเป็นลำแสงสีดำแล้วจมหายไปใต้พื่น

"นี่คือพี่ปกรณ์ เป็นหัวหน้าตัดต่อข่าวที่นี่"เสียงทุ้มๆเรียกสติให้ลิลิธลืมตาขึ้น เธอพบกับคนแปลกหน้ามากมายที่ทำให้เธอรู้สึกเกร็งแปลกๆ

"โอเค งั้นพี่ไปก่อนนะ จะไปแนะคนอื่นต่อ"ชายวัยกลางผิวเข้มบอกก่อนเดินจากไป

"เออแล้วไงเป็นไงต้องทำไงบ้างเหรอคะ"ลิลิธหันไปถามพี่ปกรณ์อย่างเกร็งๆว่าต้องทำอะไรบ้าง

"ก็ไม่มีอะไรมาก #%[##[%"

"อ่อค่ะแล้ว พี่ๆชื่ออะไรกันบ้างเหรอคะ?"ลิลิธหันไปถามพี่ๆที่นั่งอยู่ตรงนั้น

"เออ พี่ชื่อโอ "

"พี่ชื่อตะติ แล้วน้องชื่ออะไรเหรอ"

"ลิลิธค่ะ"

"อ้าว มาฝึกงานที่นี่เหรอ"จู่ๆก็มีเสียงคุ้นๆทักขึ้น ทำให้เธอหันไปมอง ก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างดีใจที่เจอคนรู้จัก เพราะเขาคือรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย

"อือ...พี่ไกด์ทำที่นี่ด้วยเหรอ"

"ช่ายยย"

"อะไรๆมีอะไรกันเหรอ"จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายอีกคนหนึ่งแทรกเข้ามา ลิลิธไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นใคร...และไม่ได้ไส่ใจอะไรสักเท่าไหร่

"อ้าว!นี่ลิลิธ คนนี้เป็นเกย์ล่ะรู้เปล่า ระวังไว้ล่ะ"พี่ไกด์พูดแซวพี่อีกคนที่มาใหม่

"ไม่ใช่และ ไม่ร้ายอะไรให้น้องฟังเฉย...เออ แล้วคนที่มาใหม่ที่อยู่ฝั่งนู้นอะเพื่อนเราใช่ปะ...คือว่า...เขาเป็น...ใช่ปะ"ชายหนุ่มสูงผอมพูดด้วยท่าทางพิลึก จะเหมือนกลัวก็ไม่ใช่ ดูตลกแปลกๆ

"เป็นค่ะ"

หมายถึงเป็นตุ๊ดเป็นเกย์ ก็ใช่เลยแหละ หรือพี่คนนี้จะเป็นเหมือนกัน แล้วเล็งกุ้ง(เพื่อนที่เป็นเกย์)ไว้กันนะ

"อะเฮื้ออออออ"พี่คนเดิมอุทานเสียงแปลกๆออกมาเฉย

"เดี๋ยวนะ กุ้งมานี่ด้วยเหรอ...แล้วนี่มีใครมาอีกปะ"พี่ไกด์ถามต่อ

"มีๆ มีน้ำกับแพนเค้กมาด้วย"

"หาาา แพนเค้ก ทำที่ไหน"

"มันอยู่ฝั่งนู้นน่ะ อีกตึก"ทันทีที่พูดจบ พี่ไกด์ก็ทำหน้าเหมือนโล่งใจ ทำให้ลิลิธแอบสะกิดใจ

เออ...จำได้และ ตอนปี1 พี่ไกด์มันจีบแพนเค้กนี่นา...

"พี่ไปดูกุ้งมันหน่อยดีกว่า"

"เออ... ไปด้วยสิพี่ไกด์...งั้นไปก่อนนะคะ"

"...."พี่ปกรณ์พยักหน้าปุบ ลิลิธก็เดินตาพี่ไกด์ไป พอกุ้งเห็นก็ทักพี่ไกด์ก่อนจะลาพี่ๆที่โต๊ะออกมา หลังจากคุยนิดหน่อยพี่ไกด์ก็ไปทำงาน เลยกลายเป็นเหลือ2คน ยืนรอน้ำ 

"เออกุ้ง มีพี่คนนึงถามถึงมึงอะ เหมือนเขาจะชอบมึงนะ"

"หะ! ใครอะ ไหนๆ"ว่าแล้วกุ้งก็ชโงกหน้าดูซอยแผนกที่ลิลิธต้องฝึก

"คนสูงๆอะหน้าตาดีๆ เขาถามกุว่ามึงเป็นใช่ไหม กูก็เลยบอกว่าใช่"

แต่...ไม่ทันได้พูดอะไรต่อนัก เราทั้งคู่ก็เข้าไปตามน้ำในห้อง เพราะโดนพี่ที่ทำงานห้องนั้นหลอกว่าเพื่อนร้องไห้...วันนี้เลยไม่มีอะไรมาก สุดท้ายก็แยกย้ายกันกลับ 

"เฮ้...ตายยังน่ะ"

เปลือกตาเปิดโพล่งขึ้นมา ดวงตาสีดำน้ำตาลเข้ม มองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึง

'อดัม'

"เฮ่อ...ทำไมต้องตามมาให้รู้สึกผิดด้วยนะเจ้าแมว"ชายหนุ่มว่าก่อนลูบหัวแมวน้อยเบาๆ

'รู้สึกดีใจ...มืออดัม...กลิ่นของอดัม'ลิลิธในร่างแมวขยับคลอเคลียกับมืออดัมอย่างลืมตัว

"โฮ่งๆๆ"

เสียงเห่าของเจ้าหมาตัวแสปทำให้อดัมผละมือออก 

"รู้แล้วไทเตอร์ อาหารของแกน่ะ"อดัมเปรยๆกับตัวเองก่อนจะเดินไปเปิดตู้ที่อยู่เหนือหัวแล้วหยิบอาหารสุนัขไปไส่ถาด ให้เจ้าหมาแสปที่แลบลิ้นรออยู่ด้วยท่าทางดีใจ

'น่าหมั้นไส้ชะมัด...ว่าแต่...นี่เรา...เข้ามาในบ้านอดัมงั้นเหรอ...ตอนแรกยังโดนไล่ตะเพิดอยู่เลยนี่นา...แล้วทำไมกัน...'

"พี่พุทธ! พี่พุทธ!"

เสียงหวานๆของผู้หญิงดังมาจากข้างนอก ก่อนที่อดัมจะวิ่งตรงไปเปิดประตูรับคนที่พึ่งมา

'ถ้าให้เดา...คงเป็นอีฟแน่นอนล่ะ'

ตึกๆๆ

เสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆมาหยุดอยู่ที่ลิลิธ ก่อนที่ตัวเธอจะลอยขึ้น

"น่ารักจังเลย เจ้าเมี้ยวๆ"หญิงสาวท่าทางใจดี สวมแว่นยิ้มกว้าง

ดวงตากลมคู่เล็กสบตรงกับดวงตาคงกลมโตคู่ตรงหน้าเข้าอยากจัง

'อีฟ'

"ไพลิน ระวังนะ ไปอุ้มแบบนั้นเดี๋ยวโดนข่วนขึ้นมาจะทำไง"อดัมว่า ก่อนทำท่าจะดึงลิลิธออกมา แต่อีฟกลับไม่ยอม

"ไม่หรอก เจ้าเหมียวไม่ทำไรลินหรอก เนอะ"หญิงสาวบอกก่อนจะอุ้มเธอมาแนบแก้มตัวเอง

'ยังไง เธอก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง... ใจดี น่ารัก อ่อนหวาน เรียบร้อย...น่าเอ็นดูไปเสียทุกอย่าง'

"นิ่งจังเลยน้าเป็นอะไรเปล่าเนี่ย..."ไพลินวางลิลิธไว้ที่ตัก ก่อนลูบหัวเบาๆ

"ไม่เป็นอะไรหรอก มันแข็งแรงดี"พุทธถือเบาะนอนของแมวแล้วข้าวของต่างๆเกี่ยวกับแมวเข้ามาพะรุงพะรัง ก่อนจะว่างกองไว้กับพื่น ข้างๆไพลิน

"แล้วตั้งชื่อหรือยังงะพี่พุทธ"

"ไม่ล่ะ มันเป็นแมวของลินนี่นา...ลินอยากเลี้ยงไม่ใช่เหรอ"พุทธเบ้หน้าน้อยๆก่อนนั่งลงข้างๆลิน ลินยู่ปากเล็กน้อย

"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ...แมวน่ารักจะตาย พี่น่ะอคติไปเรื่อย"

"ไม่ได้อคติ ก็แค่ไม่ชอบก็เท่านั้น"

'นั้นสินะ...ยังไงก็ไม่ชอบ...ก็ฉันไม่ใช่อีฟนี่นา'พอคิดแบบนั้น ลิลิธก็หงุดหงิด พยายามจะดิ้น มุดออกจากตัดไพลิน แต่ก็ดิ้นไม่หลุด

"พี่พุทธใจร้าย...เจ้าฟุตน้อยใจแล้วเนี่ย"

"ฟุต? ชื่อเจ้านี่น่ะเหรอ"

"ใช่...ก็ดูสิ ส่วนสูงและความยาวของมันเนี่ยประมาน 1 ฟุตพอดีเลย ลินว่าชื่อนี้เหมาะดีนะ"

'ใครขอให้มาตั้งชื่อให้กันล่ะ...แล้วอะไรคือข้ายาว1ฟุต? เธอไม่มีเซนส์การตั้งใจเลยสักนิดนะอีฟ'

"อืม เหมาะก็เหมาะ"ว่าแล้ว พุทธก็เนียนสวบกอดอีฟ

"เนียนอีกแล้วนะพี่พุทธ..."

"กอดหน่อยๆจุ๊บ" พุทธขโมยหอมแก้มลิน พร่างยิ้มระรื่น ทำเอาลินถึงกับละมือที่จับลิลิธมาตีพุทธ

"อีกและ มือไวตลอดอะ พี่พุทธบ้า"ลินว่าเบาๆพร่างทำแก้มป่องไส่อย่างงอนๆ

"โอ๋ๆไม่งอนนะครับ"

ท่าทางออดอ้อนมุ้งมิ้งที่อยู่ในสายตาคู่เล็ก ทำให้ลิลิธถึงกับต้องเดินหลบออกมาด้วยจิตใจที่ว้าวุ่น

'ตอนเห็นผ่านมิติว่าหงุดหงิดแล้วแท้ๆ...พอมาเห็นตรงๆมันยิ่งน่าหงุดหงิดจนอยากทำลายทั้งคู่เสียจริง'ลิลิธหยุดอยู่ตรงมุมอีกห้องนึงที่เงียบสงบ พร้อมกับนั่งลง

'แต่...ถ้าทำแบบนั้นอดัมก็ต้องเจ็บปวด...เฮ้อ...ทำไมต้องเป็นแบบนี้กันนะ'ว่าแล้วลิลิธก็ยกมือเล็กๆทั้ง2ขึ้นมาปิดหูตัวเอง เพื่อไม่ให้เสียงของ2คนนั้น

'ทำไมข้าต้องเอาตัวเองมาทรมานอีกนะ...ทั้งที่คำตอบก็มีอยู่แล้วแท้ๆ'

ลิลิธเงยหน้ามองท้องฟ้าผ่านบานหน้าต่างอย่างล่องลอย

.

.

.

"วันฝึกงานวันที่2แล้ว สู้ๆ"พอมาถึงแผนก ลิลิธก็พบความว่างเปล่า หรือเธอจะมาเร็วเกินไปอีกแล้วเนี่ย เมื่อวานก็ครั้งนึงแล้วแท้ๆ แถมยังไม่คืบหน้าเลย...เราจะทำได้ไหมเนี่ย เครียดจัง

"อะอ้าว!หวัดดี..."เสียงดังมาจากหน้าประตู ทำให้ลิลิธเหลียวไปมอง ก่อนยกมือไหว้

"หวัดดีค่ะพี่"

"มาฝึกงานเหรอ มาวันไหนเนี่ย?"

"วันนี้วันที่2ค่ะ"

"อ้าว แล้วเมื่อวานอยู่กับใครล่ะ"

"กับพี่โก้ค่ะ"

"อ่อ...ดันมาช่วงนี่พอดี พวกพี่ๆพึ่งจะกลับกันมาจากช่วงปีใหม่เอง พี่ชื่อพุทธนะ แล้วชื่ออะไรล่ะ"

"ชื่อลิลิธค่ะ"

.

.

.

'เสียงหายไปแล้วแฮะ...'ลิลิธยกมือออก ก่อนจะเดินไปที่ห้องที่อดัมกับอีฟ หรือพี่พุทธกับไพลินอยู่...ก็ปรากฏว่านอนกอดกันอยู่บนโซฟา

'ไหงรู้สึกคิ้วเขม่นแปลกๆ มันน่าแยกคู่จริงๆ แต่...โอ้ยย ทำไมได้งะ 'บ่นไปสักพักก็ลงไปนอนดิ้นกับพื่นอย่างกับแมวโดนยาเบื่อ

'เรามาทำอะไรที่นี่กันเนี่ย'

"โฮ่ง!(แล้วเธอมาทำอะไรล่ะ)"เสียงลึกลับทำให้ลิลิธหันไปมองเจ้ามาแสปที่เดินเชิดเข้ามาอย่างหน้าหมั่นไส้

"เมี้ยว(ไม่เกี่ยวกับนายสักหน่อย)"ว่าจบ ลิลิธก็ยืนขึ้น ไปนอนที่ข้างๆโซฟา

"โฮ่งๆ(เธอไม่ใช่แมวธรรมดา จะทำอะไรกับนายชายกับนายหญิงกันแน่ ฉันไม่ยอมหรอกนะ)กรร"เจ้าหมาแสปขู่ตบท้าย...แต่ก็หาได้ทำให้ลิลิธกลัว

"ไม่ทำหรอก...ฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำ"

'เพราะไม่ว่ายังไง ผลก็เป็นแบบเดิม...'

"โฮ่ง(ไม่เชื่อหรอก ถ้าเธอทำอะไรนายล่ะก็ ฉันจะขย้ำเธอซะ)"

'เจ้าหมาโง่ยังขู่ไม่เลิก...มันน่าจับไปโยนน้ำจริงๆ'

"เมี้ยว(เอาที่สบายใจเถอะ)"

"โฮ่ง(ได้)"

"อะอืออ เห่าอะไรเสียงดัง"เสียงงัวเงียของไพลินดังขึ้น พร้อมกับที่พุทธที่แกล้งนอนที่ลุกขึ้นมานั่ง

"ไม่รู้เหมือนกัน...อยากนอนต่อไหม ไปนอนที่เตียงเปล่า"พุทธพูด สายตาของพุทธที่มองไปที่ไพลินดูเต็มไปด้วยความรักและห่วงใย ความหวังดีที่มีให้กับคน

ตรงหน้า มันทำให้ลิลิธรู้สึกอิจฉา

'ทำไมนะ ทำไมต้องมองอีฟด้วยสายตาแบบเดียวกับที่เคยมองข้า...ไม่สิ...มันมากกว่าที่มองข้าเสียอีก...'

"ไม่เอาแล้วล่ะ จะกลับแล้วดีกว่า..."

"มาแปบเดียวเองเหรอ...ไหนบอกจะมาเล่นกับแมวไง"

"ก็กะจะมาเล่น แต่ทำไมง่วงขนาดนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน งืม"ไพลินขยี้ตาน้อยๆก่อนจะมองมาที่ลิลิธที่นั่งอยู่ไม่ไกล ก่อนจะทำท่าเหมือนจะเดินมาหา แต่ลิลิธกลับถอยหนีออกมาอีกห้องนึงแทน

"กำ...ฟุตงอนล่ะ"

"มันอาจไม่ชินคนก็ได้...เธอก็แวะมาบ่อยๆสิ...ไม่ก็มาอยู่นี่เลยก็ได้นะ"พุทธพูดไปพร่างยิ้มกว้าง

"มาแน่นอน แต่ไม่ค้างด้วยหรอก คนลามก"ไพลินว่า พร้อมแลบลิ้นไส่อย่างน่ารัก

"อะไรกัน พี่ไม่ใช่คนแบบนี้สักหน่อย"

"ไม่รู้แหละลามกๆๆๆ"

"เดี๋ยวลามกจริงซะหรอก เชอะ"

"ง่า~มีงอนด้วยดีกันน้าาา"ไพลินไปนั่งโซฟาข้างๆ ก่อนชูนิ้วก้อยขึ้นมา

"ไม่เอาหรอก"พุทธทำเชิดไส่

"น้าๆดีกัน อะนี่คิตแคท ให้แล้วดีกันน้า"

แต่พอเห็นพุทธยังนิ่งอยู่อีก ไพลินขยับไปใกล้ๆแล้วหอมแก้มพุทธหนึ่งที

ทันนั้นแหละพุทธก็ยิ้มและหันกลับมาจุ๊บไพลิน

"ครับ ดีก็ได้..."

"ดีมาก...อะนี่"ไพลินแกะคิตแคตและป้อนเข้าปากพุทธ...พุทธก็กินด้วยท่าทางอมยิ้ม 

'เขาไม่เคยชอบช็อคโกแลต...แต่กลับยอมกิน'ลิลิธที่แอบมองอยู่ริมประตูถึงกับหูลู่ลงมา

'ทำไมล่ะ...เพราะอีฟให้นายเลยชอบงั้นเหรอ 'ลิลิธมองอดัมกับอีฟที่กินช็อคโกแลตกันหวานแหววกันอย่างทุกข์ระทม 

.

.

.

"พี่พุทธ เราให้ป็อกกี้นะ ตอนแทนไง"

"หะ!อะไรอยู่ดีๆมาให้พี่...จิ้กใครมาปะเนี่ย"

"จิ้กมาจากพี่กาวมั้งพี่"

"เหรอๆ"พุทธเดินไปในห้องทำงาน พร้อมกับเดินออกมาด้วยป็อกกี้แท่งสีชมพู ก่อนที่จะเดินจากไปท่ามกลางความงุนงงของคนให้และคนที่อยู่ในเหตุการณ์

"ป็อกกี้นี่ของใครเหรอ"พี่กาวถือกล่องป็อกกี้ออกมาด้วยท่าทางงง

"ของหนูเองพี่"

"อ้าว พี่ไม่รู้ เห็นไอ้พุทธเอามาให้ บอกว่าของพี่ พี่ก็งง...เอาไปกินสิ"

ลิลิธมองกล่องป็อกกี้สีชมพูเจื่อนๆ

"พี่กินเถอะ ลิลิธอิ่มแล้ว"ลิลิธยิ้มเจื่อนๆไป แต่ในใจกับรู้สึกเจ็บแปลกๆ

'ไหนว่าชอบไง...แล้ววทำไมพอให้ ถึงเอาไปให้คนอื่นล่ะ ทำไมกัน'

ลิลิธจ้องกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะนิ่งๆอย่างไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี

'เจ็บปวดไหม...ก็เจ็บ...แต่ที่สงสัยคือ...ทำไมต้องทำแบบนี้'

"กลับก่อนนะพี่พุทธ แล้วพรุ่งนี้มาใหม่ ดูแลฟุตดีๆล่ะพี่ อย่ารังแกมันเด็ดขาดนะ"

เสียงที่ดังแทรกเข้ามา ทำให้ภาพทั้งหลายหายไปในทันที  

ไพลินที่ยืนอยู่หน้าทางเข้าบ้านสั่งเสียงดุ แต่มันกลับไม่ได้ดูน่ากลัวเลยแม้แต่น้อย พุทธยิ้มน้อยๆกับความน่ารักน่าแกล้งนี้

"ไม่หรอก ถ้าจะแกล้งมัน พี่แกล้งเราดีกว่า"

"กำ!"

"ไป เดี๋ยวพี่ไปส่ง เย็นแล้ว"

"ค่า"

ปัง...เสียงคุยสิ้นสุดลง พร้อมกับเสียงประตูที่ถูกปิด

ลิลิธกระโดนมาที่บานหน้าต่าง...ก่อนจะมองพุทธและไพลินเดินกันออกไปด้วยท่าทางล่องลอย

'ดวงจิตของฉัน...เธอเจ็บปวดกับความทรงจำพวกนี้สินะ...'

เหมือนกับดวงจิตที่อยู่กับอดัมในชาตินี่จะรับรู้ แสงสีขาวกลางหน้าออกส่องแสงจางๆอย่างเศร้าสร้อย

'ข้าผิดเองที่ส่งจิตมา...ทำให้ความทรงจำที่เจ็บปวดมันติดอยู่กับเจ้า...'

แสงสีขาวกระพริบน้อย พร่างหมุนเบาๆเหมือนส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร

'เล่าให้ข้าฟังได้ ปล่อยจิตเจ้าให้เป็นสุขจากบ่วงนี่เถอะ...เจ้ายังมีโอกาศทำได้'

แสงสีขาวกระพริบหนึ่งที ก่อนจะลอยออกมาจากร่างของแมว และพุ่งเข้าไส่ดวงตาของลิลิธในร่างแมว

ภาพขาวโพล่นทำให้ลิลิธต้องกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสภาพสายตา ก่อนที่เธอจะเห็นสถานที่เดิม ที่ฝึกงานของร่างจิตของลิลิธกับอดัม

"ที่พี่ไม่คุยหรือเล่นอะไรกับเรา เพราะพี่ไม่อยากให้คนพูดในทางไม่ดี เราเองก็เป็นเด็กฝึกด้วย"เสียงแว่วดังขึ้น...แต่กลับไม่เห็นตัวคน ลิลิธพยายามมองหาต้นเสียง แต่กลับไม่พบใครซะงั้น

"ลิลิธเข้าใจ ลิลิธรู้...แค่พี่บอกมา ลิลิธโอเค"

"แล้วช็อคโกแลตที่พี่ให้อะ กินยัง?"

"กินแล้ว...อร่อยมากเลย แต่ยังไม่หมดนะ ทยอยกินล่ะ"

ลิลิธร่างแมวกระโดดขึ้นมาบนโต๊ะคอม แล้วก็พบโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่ง ที่ค้างหน้าจอแอพพลิเคชั่นสำหรับแชทเอาไว้ 

"ขนาดนั่นเลย"

"ช่ายยย"

พอเสียงพูดดังขึ้น ข้อความที่พูดก็ปรากฏในมา

'ที่แท้ เสียงมาจากเจ้าสิ่งนี่นี่เอง'

"ขอบคุณนะพี่พุทธ ลิลิธชอบมากเลยล่ะ"

ตื้อดึ่งๆๆๆ

จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นรัวๆพร้อมกับข้อความที่เด้งขึ้นมารวดเร็วจนอ่านไม่ทัน จนช่วงท้ายๆข้อความช้าลง

[พี่พุทธทำอะไรน่ะ]

[ลิลิธถึงบ้านแล้วล่ะ]

[พี่พุทธทำอะไรน่ะ]

[ลิลิธถึงบ้านแล้วล่ะ]

มีแต่คำพูดพวกนี้ซ้ำไปซ้ำมา โดยที่มีคำตอบเดิมที่เหมือนไม่ไส่ใจสักเท่าไหร่กลับมา

ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะจางหายไปเป็นควันหมอก...

'ขอบใจที่เล่าให้ฟัง...ฉันจะรับภาระนี้ไว้เอง...'ลิลิธคิด 

แสงสีขาวจึงสลายหายไปบนฟ้า

'ฉันต้องทำผิดพลาดอีกกี่ครั้งกัน...ความเจ็บปวดนี้ถึงจะจบลง'

ข้าไม่รู้หรอกว่าตัวเองไม่ดีอย่างไร หรือทำอะไรผิดมา หรือทำตัวไม่ดียังไง...ที่ทำให้เจ้าต้องจากข้าไป แต่ข้าอยากให้เจ้ารู้อย่างนึง ถึงข้าจะไม่ดียังไง แต่ข้าจะไม่มีวันทำร้ายเจ้าแน่นอน อดัม...ขอบคุณนะ ที่เข้ามาอยู่ในความทรงจำของข้า จากนี้ และ...ตลอดไปลิลิธจ้องกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะนิ่งๆอย่างไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี

'เจ็บปวดไหม...ก็เจ็บ...แต่ที่สงสัยคือ...ทำไมต้องทำแบบนี้'

.

.

.

"กลับก่อนนะพี่พุทธ แล้วพรุ่งนี้มาใหม่ ดูแลฟุตดีๆล่ะพี่ อย่ารังแกมันเด็ดขาดนะ"

ทันทีที่มีเสียงบางอย่างแทรกขึ้น ภาพทั้งหลายก็สลายหายไปเป็นฝุ่นควัน

ไพลินที่ยืนอยู่หน้าประตูทางออกบ้านสั่งพุทธเสียงดุ พร้อมกอดอกอย่างมาดมั่นเพื่อให้ดูน่ากลัว แต่ผลของมันกลับตรงกันข้ามกันเลย พุทธยิ้มน้อยๆกับความน่ารักน่าแกล้งนี้ของคนรัก

"ไม่หรอก ถ้าจะแกล้งมัน พี่แกล้งเราดีกว่า"

"กำ!"

"ไป เดี๋ยวพี่ไปส่ง เย็นแล้ว"

"ค่า"

ปัง...เสียงคุยสิ้นสุดลง พร้อมกับเสียงประตูที่ถูกปิด

ลิลิธกระโดนมาที่บานหน้าต่าง...ก่อนจะมองพุทธและไพลินเดินกันออกไปด้วยท่าทางล่องลอย

'ดวงจิตของฉัน...เธอเจ็บปวดกับความทรงจำพวกนี้สินะ...'

เหมือนกับดวงจิตที่อยู่กับอดัมในชาตินี่จะรับรู้ แสงสีขาวกลางหน้าออกส่องแสงจางๆอย่างเศร้าสร้อย

'ข้าผิดเองที่ส่งจิตมา...ทำให้ความทรงจำที่เจ็บปวดมันติดอยู่กับเจ้า...'

แสงสีขาวกระพริบน้อย พร่างหมุนเบาๆเหมือนส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร

'เล่าให้ข้าฟังได้ ปล่อยจิตเจ้าให้เป็นสุขจากบ่วงนี่เถอะ...เจ้ายังมีโอกาศทำได้'

แสงสีขาวกระพริบหนึ่งที ก่อนจะลอยออกมาจากร่างของแมว และพุ่งเข้าไส่ดวงตาของลิลิธในร่างแมว

ภาพขาวโพล่นทำให้ลิลิธต้องกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับสภาพสายตา ก่อนที่เธอจะเห็นสถานที่เดิม ที่ฝึกงานของร่างจิตของลิลิธกับอดัม

"ที่พี่ไม่คุยหรือเล่นอะไรกับเรา เพราะพี่ไม่อยากให้คนพูดในทางไม่ดี เราเองก็เป็นเด็กฝึกด้วย"เสียงแว่วดังขึ้น...แต่กลับไม่เห็นตัวคน ลิลิธพยายามมองหาต้นเสียง แต่กลับไม่พบใครซะงั้น

"ลิลิธเข้าใจ ลิลิธรู้...แค่พี่บอกมา ลิลิธโอเค"

"แล้วช็อคโกแลตที่พี่ให้อะ กินยัง?"

"กินแล้ว...อร่อยมากเลย แต่ยังไม่หมดนะ ทยอยกินล่ะ"

ลิลิธร่างแมวกระโดดขึ้นมาบนโต๊ะคอม แล้วก็พบโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่ง ที่ค้างหน้าจอแอพพลิเคชั่นสำหรับแชทเอาไว้ 

"ขนาดนั่นเลย"

"ช่ายยย"

พอเสียงพูดดังขึ้น ข้อความที่พูดก็ปรากฏในมา

'ที่แท้ เสียงมาจากเจ้าสิ่งนี่นี่เอง'

"ขอบคุณนะพี่พุทธ ลิลิธชอบมากเลยล่ะ"

ตื้อดึ่งๆๆๆ

จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นรัวๆพร้อมกับข้อความที่เด้งขึ้นมารวดเร็วจนอ่านไม่ทัน จนช่วงท้ายๆข้อความช้าลง

[พี่พุทธทำอะไรน่ะ]

[ลิลิธถึงบ้านแล้วล่ะ]

มีแต่คำพูดพวกนี้ซ้ำไปซ้ำมา โดยที่มีคำตอบเดิมที่เหมือนไม่ไส่ใจสักเท่าไหร่กลับมา

ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะจางหายไปเป็นควันหมอก...

'ขอบใจที่เล่าให้ฟัง...ฉันจะรับภาระนี้ไว้เอง...'ลิลิธคิด 

แสงสีขาวจึงสลายหายไปบนฟ้า

'ฉันต้องทำผิดพลาดอีกกี่ครั้งกัน...ความเจ็บปวดนี้ถึงจะจบลง'

ข้าไม่รู้หรอกว่าตัวเองไม่ดีอย่างไร หรือทำอะไรผิดมา หรือทำตัวไม่ดียังไง...ที่ทำให้เจ้าต้องจากข้าไป ข้าอาจจู้จี้น่ารำคาญ แข็งกระด้าง ไม่ได้เรียบร้อยแบบที่ควรจะเป็น  แถมรู้สึกช้าในบางเรื่อง แสดงออกไม่เป็น แถมบางครั้งปากไม่ตรงกับใจ แต่ข้าอยากให้เจ้ารู้อย่างนึง ถึงข้าจะไม่ดียังไง แต่ข้าจะไม่มีวันทำร้ายเจ้าแน่นอน อดัม...ขอบคุณนะ ที่เข้ามาอยู่ในความทรงจำของข้า จากนี้ และ...ตลอดไปจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

LiLith

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

แค่กๆ บังเอิญเขียนไม่มีไรหรอก ยุๆก็ปรี้ดเรื่องนี้มา ตอนแรกอยากเขียนเรื่องยาว แต่ไรท์ไม่มีเวลาเคลียร์เวลาและเรื่องเก่าๆ ยังไงจะพยายเคลียร์เรื่องอื่นๆน้า ขอบคุณที่ติดตามมาโดยตลอดค่ะ

เป็นการอัพโหลดที่ปัญหาเยอะมาก 5555 อัพเด้งหลายรอบกันเลยทีเดียว